İsyan ..

İlk âdem yaratıldı. Sağ yanına baktı bir kadın. Uzanıyordu öylece. Kim bu dedi tanrıya kim bu?

Bu sana eş yoluna yoldaş dedi. Sonra âdem havayı aldı, sevdi, çocukları oldu oldu oldu dünya doldu. O kadar ki dünyayı taşırdılar çocuklarıyla. Sonra bu çocuklar kendi aralarında din kurdular ayrıldılar. Her din kendi kolonisini yarattı yine bölündüler. Her bölünme kan getirdi kılıç sesi barut kokusu salındı etrafa. Sonra zaman geçti kahvehaneler tarandı, otellerde insanlar yakıldı. Sonra âdemin bölünen ve kamplara ayrılan çocukları farklı kamptakilere kız vermemeye başladı. Hâlbuki ki şunu unutmuşlardı;

Âdemle Havva insandı sadece insan. Ne âdem Sünni’ydi ne de Havva alevi. Onların sevgisi dünyayı doldurdu ama çocukları o doluluğun niteliğini bir hayli boşalttı. Önce insan anlayışı gitti yerine önce benden ukalalığı geldi. Benden değilse ölsün canı cehenneme anlayışlı yezitler türedi. Sevgisizlik büyüdü önyargılar kabuk tuttu. Nefret adeta herkesin içinde saklı.

O yezitler ki binlerce kez lanet olsun onlara. Ayrılığı getirdiler nefreti körüklediler canları canlara düşman ettiler...